İTİRAF-İNSANLIK

Acil servise kaldırıldığım gecenin birinde, nöbetçi doktorla, onu muayene odasının önünde bir saat izleyen bir adamla konuşmasına şahit oldum. Adam oğlunun karıştığı bir kavgada öldüğünü, ölen gencin adını vererek O'nun babası olduğunu söyledi ve "O gece oğlum bıçaklandıktan sonra bu hastaneye getirlmiş ve nöbetçi doktor sizmişsiniz. Bana oğluma bakan doktor yeterince ilgilenseydi ölmezdi dediler. Ben de hem sizi hem hastaneniniz mahkemeye vermeye karar verdim ama bunu yapmadan önce sizi görmek istedim. Bir saattir sizi izliyorum, hastalarınıza nasıl baktığınızı gördüm. Siz benim oğluma değil, kimseye bunu yapamazsınız." dedi. Doktor da, "Oğlunuz buraya geldiğinde aldığı darbe sebebiyle akciğeri sönmüştü. Ben ve arkadaşlarım elimizden geleni yaptık. Hatta daha teşekküllü bir hastaneye naklettirdik ama siz yine de yargı yoluna başvurmakta serbestsiniz." dedi. Adam gözleri yaşla dolu gitmek üzereyken, "Size bir şey dedi mi?" dedikten sonra doktor ayağa kalktı ve ikisi de hıçkırıklarla ağlarken; "Kurtar beni doktor dedi ama ben kurtaramadım." dedi. Birbirlerine sarılıp bir süre ağladıklarına herkes şahit oldu. Benim şahit olduğum şey ise; bir babanın acısının nedenini kimseye yıkmadan gösterdiği metanet ve olgunluk ile doktorluğun da aslında edilen yemin olmadığıydı. Verdiğiniz insanlık dersi için ikinize de buradan teşekkür ediyorum.

****itiraf.com dan