Bavulları hep toplu durmalı insanın... Bir gün telefonların hiç çalmayabileceği hesaplanmalı... Tül perde arkasından misafir yolu gözlemekten vazgeçmeli... İhanetlere, terk edilmelere, bir başına bırakılmalara hazırlıklı olmalı... Yalnızlığa alışmalı... Çünkü "omuz omuza" günlerin vakti geçti. Dayanışma, günümüzün borsasının değer kaybeden hisse senetlerinden biri artık... Bireyin keşif çagı, geride kırık dökük yalnızlıklar bıraktı. Terörün bile bireysellestiği çağdayız. Zaman, birlikten kuvvet dogurma zamanı degil; Zaman, tek başına dimdik ayakta kalabilmeyi becerme zamanıdır... Iste o yüzden alısmalı yalnızlıga... Sokaklar dolusu issizlikle başbaşa yaşamayi göze almalı insan... Güvendigi daglardaki karlara bakıp ders çıkarmalı... Hüzünlü bir sarkıyla paylasılan gecelerde basını dayayacak bir omuz arama huylarından vazgeçmeli... Sofrada tek tabaga, tabakta az yemege alısmalı... Romanlardan yalnızlıgı yücelten paragraflar asmalı evin en görünür duvarlarina..."Yalnızlık paylaşılmaz/Paylaşılsa yalnızlık olmaz" Dizeleriyle baslamalı güne... Telesekretere "Su anda size cevap verebilecek kimse yok" denmeli,"Belkide hiç olmayacak...cevapsızlığa, sessizlige ısınmalı... Oysa sessizlik haksızlığa alkıstır. Haklılığın onuru yaşatır insanı.. Susmanın utancı öldürür... O yüzden en sessiz gecelerde "Dogruydu, yaptım" la teselli bulmali insan. Feryada komsularin yetişmemesine, Soguk duvar diplerinde sessizce ağlaşmaya alısmalı... Kendiyle hesaplasmaya çalışmalı... Gece yastıkla ağlaşmaya, sabah aynayla gülüsmeye, kendiyle hüzünlenip, kendiyle keyiflenmeye hazır olmalı... Hep basını alıp gidebilecek kadar cesur, Ama hep kalıp savasacak kadar gözüpek olabilmeli... Sessizligi, sese dönüstürebilmeli... Ve sırt çantasını her daim hazır tutmalı insan... Yollarla barışmalı... Yalnızlığa alışmalı... Can Dündar
5 yorum:
can dündar ne kadar da 'biz'den yazıyor.. içim bi tuhaf oldu okurken.. tam da 'böyle' bir günde, o kadar koydu(tabir-icaizse) ki bana okuduklarım.. hani olur ya hep, yok artık dersiniz, birileri hayatımı mı izliyor, öyle oldum.. çok canımı yakmış olsa da, teşekkürler paylaşım için..
SEVGİLİ DEZ canının acımasını tam da böyle bir günde inan çok iyi anlıyorum...
ne kadar mantık bavullar hazır olmalı desede yürek o bavulları alıp gidemiyor...
can dundar ne kadar guzel yazılar yazıyor kesınlıkle buda cok guzel
malesef ki öyle. kalıp savaşmak istiyor insan her dafesında. bazen de halsiz düşüp vazgeçiyor. tam alışmışken o yalnızlık haline elinde hançeri güle bezeyip yeniden gelebiliyor giden.. ve yine hayır diyemiyorsunuz.. malesef..
can dündar.. çok güzel yazmış ve sen ne iyi ettin de paylaştın.. devamını bekliyorum..
Yorum Gönder